Stanisław Szymborski urodził się w Warszawie 25 kwietnia 1906r.
Od wczesnych lat związał się z harcerstwem – Warszawska 39 Drużyna. Była to wodna drużyna – sami budowali kajaki i organizowali spływy „z wody na wodę”.
W 1928 roku druh Stanisław zorganizował i dowodził spływem kajakowym Dunajem z Wiednia do Morza Czarnego (2000 kilometrów). W czasie studiów kontynuował turystykę kajakową, czego efektem były wydane przewodniki
dla turystów wodnych
– w 1935r. „Wisła”
– w 1937r. „Dniestr z dopływami, Prut i Czeremosz”
– nie ukończony przewodnik po rzekach wileńszczyzny

Po wojnie wydał poprawiony przewodnik turysty-kajakarza „Wisła”. Organizował szereg spływów po rzekach Pomorza

Za działalność harcerską (harcmistrz) został odznaczony złotym krzyżem „Za zasługi dla harcerstwa”. Nie tylko rzeki i jeziora ale i morze były jego pasją. Jest współzałożycielem i członkiem pierwszego Zarządu Akademickiego Związku Morskiego założonego we Lwowie w 1933 roku. Był uczestnikiem, jako oficer, w pierwszym rejsie „Zawiszy Czarnego” do Londynu pod dowództwem Generała Mariusza Zaruskiego. Po wojnie, w roku 1947, uczestniczył w rejsie do Szwecji

W 1938r. ukończył studia na Politechnice Lwowskiej na Wydziale Budownictwa Wodnego z tytułem magistra inżyniera hydrotechniki.
Pracę naukową rozpoczął jako asystent profesora Kazimierza Bartla w katedrze Geometrii Wykreślnej i Perspektywy Malarskiej na Politechnice Lwowskiej. Na tym stanowisku pozostaje do jesieni 1941r tj. do momentu rozstrzelania prof. Bartla przez Niemców. Wtedy wchodzi do zespołu naukowego prof. Rosłońskiego powołanego do przestudiowania możliwości połączenia drogą wodną Bałtyku z Morzem Czarnym.

Działalność konspiracyjna w Armii Krajowej zmusiła do zmiany zamieszkania ze Lwowa do Tarnowa w roku 1942.

W kwietniu 1945r, zaopatrzony w legitymację Ministerstwa Administracji Publicznej z numerem 3, w Grupie Operacyjnej Wybrzeża prof. Eugeniusza Kwiatkowskiego przyjechał do Sopotu. Otrzymał stanowisko szefa odbudowy centralnego Wybrzeża w Delegaturze Rządu. Delegatura tworzyła zręby polskiej administracji państwowej i zajmowała się odbudową zniszczeń wojennych na terenie całego odzyskanego Wybrzeża. Jednocześnie przyjął mandat Polskiego Związku Żeglarskiego dla poprowadzenia oddziału morskiego PZŻ.

W październiku 1947 roku wraca do pracy naukowej. Przyjmuje stanowisko starszego asystenta na Politechnice Gdańskiej w Katedrze Budownictwa Morskiego i Portów u prof. Witolda Tubielewicza oraz wykładowcy na Wydziale Architektury w Katedrze Architektury Portów i Przymorza prof.. Wacława Tomaszewskiego.
W 1951r. Z inicjatywy prof. Szymborskiego utworzono przy Katedrze Budownictwa Morskiego i Portów pierwsze w Polsce laboratorium do badania problemów oceanologii pod nazwą Stacji Morskiej.

Kierowana przez niego Stacja Morska przechodzi w roku 1953 z Politechniki do Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku, a w następnym roku do Zakładu Geofizyki PAN jako Dział Oceanologii.

W roku 1956 z inicjatywy prof. Szymborskiego stworzono w Katedrze Nauk o Ziemi PG – Zakład Oceanologii i powierzono mu kierownictwo tego zakładu. Dwa lata później, od 1 X 1958r. obejmuje kierownictwo Katedry.
Pełnił funkcje pro-rektora d/s młodzieży. (Nie pamiętam w jakim okresie)
Funkcję dziekana Wydziału Budownictwa Wodnego sprawował przez dwie kadencje do roku 1962.

12 grudnia 1962r. Rada Państwa nadała Prof. Szymborskiemu tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1969r. tytuł profesora zwyczajnego.

Z dniem 1 października 1968r. rezygnuje z pracy na Politechnice Gdańskiej ograniczając się do stanowiska samodzielnego pracownika nauki i kierownika Stacji Morskiej Zakładu Geofizyki PAN a następnie Instytutu Oceanologii PAN w Sopocie.

Przez szereg lat był redaktorem działowym „Techniki Morza i Wybrzeża” a potem „Techniki i Gospodarki Morskiej” autorem wielu opinii, projektów i artykułów.

Był inicjatorem odbudowy molo sopockiego i kierownikiem nadzoru przez czas jego budowy.

W dużym stopniu jego dziełem jest przeniesienie na polski teren techniki „swobodnego nurkowania”, która stała się bardzo popularna i pomocna w szeregu badań dla potrzeb praktycznych i naukowych. W październiku 1955 r. kieruje badaniami dna Morskiego Oka w Tatrach dostarczając pracowni biologicznej PAN w Krakowie cennego materiału naukowego doskonaląc jednocześnie technikę swobodnego nurkowania i fotografii podwodnej.

Z chwilą włączenia Polski do Międzynarodowego Roku Geofizycznego prof. Szymborski organizuje w Sopocie pierwszą ogólnokrajową konferencję oceanograficzną a następnie reprezentuje Polskę na kongresach w Goeteborgu, Helsinkach, Paryżu, St. John’s i Tokio.

Był stałym delegatem rządu polskiego w Międzynarodowej Komisji Badań Morza UNESCO w Paryżu.

Prof. Szymborski ma duży dorobek w dziedzinie kształcenia kadr naukowych – był promotorem wielu prac doktorskich i habilitacyjnych oraz stworzył szkołę w zakresie nauk oceanologicznych.

Prof. Stanisław Szymborski zmarł 13 marca 1983 r. w Sopocie.

Całe życie poświęcił „wodzie” i młodzieży jako kajakarz, żeglarz, harcerz, wykładowca i pracownik naukowy.

Odznaczony złotą odznaką Kajakową, Złotym Krzyżem za zasługi dla harcerstwa, Złotymi Krzyżami Zasługi oraz orderem „Polonia Restituta”.
Marek Szymborski